Rozdział 48

Obudził mnie dzwonek mojego telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz - dzwoniła Demi. Odłożyłam komórkę i czekałam aż przestanie dzwonić. Miałam zamiar się wsypać , dzisiaj premiera mojej płyty i muszę wyglądać olśniewająco. Telefon ucichł. Odetchnęłam z ulgą i obróciłam się na drugi bok. Kilka minut później Iphone znowu się rozdzwonił. Przez dłuższą chwilę nie odbierałam. Nagle coś uderzyło mnie w głowę , usiadłam na łóżku i zauważyłam że Niall nie ma poduszki , z czego wynikało iż Horan rzucił we mnie poduchą. Najwyraźniej chciał bym odebrała telefon.
-Tak ? - rozpoczęłam rozmowę zaspanym głosem. Przetarłam oczy i wyjrzałam za okno. Wielkie krople deszczu rozbijały się o szybę , korony drzew kiwały się przez silny wiatr , a ludzie chodzili opatuleni w zimowe kurtki. Extra , wspaniała pogoda na premierę płyty.
-Ktoś chciałby z tobą porozmawiać. - szepnęła Demi delikatnym jak papier toaletowy głosem. Chciałam już ją ofuknąć , lecz w słuchawce usłyszałam płacz małego dzidziusia.
-Gratulacje Demi. Jestem z ciebie naprawdę dumna. - powiedziałam , próbując opanować wzruszenie. - Jak ma na imię ?
-Victoria.
Po drugiej stronie słuchawki usłyszałam też głos Joe.
-Hej ! Miała mieć przecież na imię Atlanta.
-Nie , Joe. To będzie Victoria , bo przecież wygrałam. Nareszcie mam kogoś , kto będzie mnie kochał bez względu na to co zrobię. Wygrałam Joe.
Demetria została matką małej Victorii - wiedziałam , że będzie to najlepsza rola w jej życiu.
-Demi , jeszcze raz gratuluję. Ucałuj małą ode mnie.Niestety muszę kończyć. Pa !
-Dzięki , ucałuję. Ciao !
Dzięki małej Victorii spojrzałam na świat inaczej. Może pogoda jest zła, ale nie oznacza to , że cały dzień też musi taki być. Zerknęłam na zegarek , wskazywał 8.00. Za dwie godziny muszę być w sklepie. Odrzuciłam pościel , z szafki wyjęłam zestaw wybrany na dziś i poszłam do łazienki. Gdy byłam już w środku odkręciłam wodę i obmyłam nią twarz. Przyjrzałam się sobie w lustrze. Moje brązowe oczy błyszczały wesoło , piegi były mniej widoczne niż dotychczas , usta miały kolor dojrzałej wiśni , a włosy były lekko falowane. Wyglądałam...dobrze. Postanowiłam się nie malować. Wcisnęłam się w ciemno różowe rurki , czarną zwiewną bluzkę i brązowo-zieloną koszulę. Na nogi założyłam moje ukochane martensy. Na nadgarstku wisiała bransoletka od Mag.  Kiedy wyszłam z łazienki stanęłam jak wryta. Na stole stały moje ulubione dania - omlet z pomidorem , naleśniki z syropem klonowym oraz sałatka Cezara. Wokół ławy stała cała ekipa i śpiewała "Price Tag". Zaśmiałam się i przytuliłam wszystkich obecnych. Później zasiedliśmy do śniadania. Nialler patrzał na mnie z miną smutnego psiaka , więc oddałam mu omlet i naleśniki , a sama zjadłam sałatkę.

***

Rzuciłam torbę na podłogę i klapnęłam na łóżko obok Hazzy. Spał zwinięty w kłębek z miną szczeniaczka pochrapując cichutko. Zmierzwiłam jego włosy i wstałam , by ruszyć pod prysznic. Podpisałam dzisiaj około tysiąca płyt. Gdy weszłam do łazienki zrzuciłam z siebie wszystkie ubrania , odkręciłam zawór i oplotła mnie woda. To było wszystko czego potrzebowałam. Zimny prysznic. Kiedy się umyłam wskoczyłam w różową koronkową piżamę i poszłam do sypialni , aby odpłynąć w krainę snów. To było jedyne miejsce , które chciałam odwiedzić w tamtym momencie. Położyłam się obok Harry'ego , ucałowałam go i usadowiłam się wygodnie na łóżku. 

-Piłaś. - usłyszałam zaspany głos loczka. Odwróciłam się i posłałam mu zaskoczone spojrzenie (na tyle , ile można to zrobić kiedy już w połowie się śpi). - Byłam na drinku z Nickole i Magdaleną. 

-Czekałem na ciebie z kolacją.

-Przepraszam , nie wiedziałam. - złapałam go za rękę i uśmiechnęłam się lekko , ale jego wyraz twarzy się nie zmienił. Nadal był poważny.

-Emily , coraz mniej czasu spędzamy ze sobą. Ciągle jesteś zajęta i nie masz dla mnie czasu.

Racja , byłam zapracowana , ale zawsze znajdę czas dla osoby którą kocham. Sam powinien dobrze wiedzieć , że nie zawsze będę w domu w tym samym czasie co on. W końcu ja też jestem osobą publiczną.

-Przepraszam Harry , ale dobrze wiesz że właśnie wydałam płytę i nie będę za często w domu..

-Rozumiem , ale czekałem na ciebie dwie godziny. 

Rozzłościło mnie jego zachowanie. Bo skąd miała wiedzieć że na mnie czeka ? Nie jestem czarownicą. Owszem , może jestem dziwna , ale wypraszam sobie czarownicę.

-Mogłeś wysłać sms'a. - syknęłam ostrym tonem. Mogłam mu wypomnieć sytuację , kiedy byliśmy w Goteborgu. 

-Wysłałem. Dziesięć.

-A co jeśli nie miałam ochoty na kolację z Tobą ?! Nie jestem Twoją niewolnicą , nie muszę stawiać się na każde twoje wezwanie ! Nie jesteś królem świata ! Mam Cię dość !

H wstał i zaczął się ubierać.

-Też mam cię dość ! - wrzasnął , zatrzaskując drzwi. 

Złapałam mocno pościel. Nie chciałam tego powiedzieć. Po moim policzku spłynęła łza. Byłam zła. Zła na siebie , że aż tak bardzo się zmieniłam. Gdzie podziała się ta Emily , która bała się że może kogoś zranić ? Gdzie ona jest ? 

***

Z perspektywy Harry'ego

Włożyłem klucze do zamka próbując otworzyć drzwi. Przekręciłem w lewo. Nic się nie stało , co oznaczało że drzwi były otwarte. Nacisnąłem klamkę i wszedłem do środka. W mieszkaniu panowała cisza. Obszedłem wszystkie pokoje - w żadnym nie było Emily. Nagle do moich uszu dotarł odgłos siorbnięcia. Skierowałem się do kuchni. Przy stole siedziała Emily. Była straszliwie blada , miała zaczerwienione oczy , a na jej nadgarstkach zauważyłem czerwone ślady. Podszedłem bliżej , kucnąłem i złapałem jej rękę. Em podniosła na mnie wzrok , który wydawał się pusty. Zupełnie jakby to było samo ciało bez duszy. 

-Po co wróciłeś ? - zapytała cichutko , ponownie spuściła wzrok. Przestraszyłem się. Bałem się , że być może będzie chciała ze mną zerwać. Bez Niej moje życie byłoby bez sensu. Jej uśmiech dawał mi chęci do życia , była taka niezwykła. Jeszcze nigdy nie spotkałem tak wspaniałej osoby jak ona. 

-Wiem , że na ciebie nie zasługuję , ale proszę...

Emily podniosła się z krzesła i podeszła do okna.

-Harry , nie pleć bzdur. - powiedziała. - Jesteś chłopakiem , którego chciałaby mieć każda dziewczyna. Uwierz mi. - odwróciła się do mnie , zauważyłem w jej oczach łzy. - To ja jestem beznadziejna. Jestem gruba , głupia , nieuczciwa , odpychająca , brzydka. 

Po jej policzkach spływały potoki łez. Wzruszyła ramionami i szepnęła:

-Co ja jeszcze tu robię ? Powinnam wisieć na sznurze lub leżeć na brzegu Tamizy. 

Podszedłem do Niej i otuliłem ją. Wtuliła swoją głowę w moje ramiona.

-Emily , nawet nie wolno ci tak myśleć. - mruknąłem , wdychając jej zapach. - Kocham Cię.

-Harry , ja nie jestem idealna. Ty jesteś.

-Jesteś idealna dla mnie i nikt tego nie zmieni. 

______________________________________________________________________________________

Hej kochani ! Oto nowy roozdział. Więc do końca zostały jeszcze dwa. :) Mam nadzieję , ze przyjmiecie ten rozdział miło. Po raz pierwszy w opowiadaniu pojawiła się narracja drugiej osoby. Jest to jeden rozdział , który naprawdę mi się podoba , mam nadzieję że wam również. 

xoxo Devonne