Rozdział 43

Stań tam i popatrz mi w oczy

I powiedz mi, że to wszystko co mieliśmy to kłamstwa

Czekałam na rodziców w restauracji. Miało być to pilne i poważne spotkanie rodzinne. Mama miała bardzo dziwny głos , gdy mi o tym mówiła. Rodzice spóźnieni byli o pół godziny. Rozejrzałam się po holu. W rogu sali siedziały jakieś nastolatki , które pewnie przyszły tu na lunch w czasie przerwy obiadowej , obok mnie młoda mama zmagała się z dzieckiem , by to zjadło marchewkę. Żadnego śladu mamy i taty. Nagle rozbrzmiał się dzwonek oznajmujący przybywających gości. Podniosłam głowę i zobaczyłam idących w moją stronę rodziców. Zawsze idealnie uczesana czupryna mamy była rozczochrana , a koszula taty - rozpięta. Zdjęli płaszcze i usiedli obok mnie. Matka rzuciła tacie porozumiewawcze spojrzenie. Nie miałam pojęcia , po co zwoływali spotkanie rodzinne w czasie trasy , zwłaszcza że do domu wracam za 6 dni.
-Emily. Musimy ci coś wyznać. - zaczęła mama , spoglądając mi prosto w oczy. - Uznałam wraz z ojcem , że już czas cię o tym poinformować.
Z każdą sekundą bałam się coraz bardziej. Najchętniej uciekłabym stamtąd. Moje serce biło jakby zaraz miało wyskoczyć z piersi. Mama głośno wypuściła powietrze i złapała mnie za rękę.
-Chodzi o to , że.... - szepnęła , zamykając oczy.
-My nie jesteśmy twoimi prawdziwymi rodzicami. - dokończył tata , kładąc mamę po plecach.
W moich oczach zgromadziły się łzy. Moje całe życie było jednym wielkim kłamstwem. Nigdy tak naprawdę nie znałam prawdy. Nie wiedziałam nic o sobie. Ukryłam twarz w dłoniach. Serce pękło mi na milion kawałeczków.
-Ale przecież...widziałam zdjęcia. - szepnęłam , spoglądając na mamę i tatę. - Mama miała brzuch. Była w ciąży.
Tata wstał , podszedł do mnie i zaczął gładzić mnie po włosach. Nie chciałam , by mnie dotykał , więc wstałam i podeszłam do okna.
-Słoneczko. Mama poroniła , ale zawsze traktowaliśmy cię jak własne. Niczego ci nie brakowało.
Kucnęłam. Nie miałam na nic siły. Ludzie , których kochałam i uważałam za rodziców byli tak naprawdę obcy dla mnie. Tata podszedł i objął mnie ramieniem. Odepchnęłam go i wrzasnęłam:
-Nie chcę was znać ! Zostawcie mnie w spokoju !
Zabrałam kurtkę z wieszaka i wybiegłam z lokalu.

***

Pchnęłam lekko drzwi Tour Bus'a i weszłam do środka. Byłam cała przemoczona , kropelki powolno spadały na podłogę. Niall z Harry'm grali na Play Station. Kiedy weszłam do środka zaprzestali gry. H podszedł do mnie i odgarnął mi z twarzy kosmyk włosów.

-Co się stało Emily ? - zapytał , pomagając zdjąć mi mokrą kurtkę. Nic już dla mnie nie miało sensu. Wtuliłam się w jego sweter i zaczęłam płakać. Najchętniej w tamtym momencie odeszłabym i już nigdy nie wróciła. Styles ujął moją twarz w swoje dłonie i powtórzył pytanie. Opowiedziałam mu o spotkaniu z rodzicami. Był tak samo zaskoczony jak ja. Hazza pocałował mnie lekko , jakby bał się , że może mi coś zrobić. Przez chwilę staliśmy w ciszy. Po kilku minutach odezwałam się:

-Harry , musisz mi coś obiecać. 

-Tak ?

-Obiecaj mi , że nigdy mnie nie okłamiesz.

Styles położył rękę na sercu i odparł:

-Obiecuję.

***

Usiadłam na krześle przed lustrem. Za godzinę miałam wyjść na scenę. Spojrzałam w lustro. Wydawało mi się , że nie ma już Emily. Jest ciało , ale dusza gdzieś zaginęła. Pewnie w kłamstwach. Podeszła do mnie makijażystka i rozpoczęła swoją pracę. Pod toną makijażu zniknęła gdzieś dawna ja. Kiedy nie byłam sławna , nie musiałam się malować , wtedy byłam sobą. Nie musiałam nikogo udawać. Po kilkunastu minutach otworzyłam oczy i zobaczyłam całkiem inną osobę. Moje policzki nie były zapadnięte , cera była świeższa , a rzęsy bardzo długie. Uśmiechnęłam się lekko i podziękowałam. Czekała mnie jeszcze garderoba i fryzjer. Najpierw ruszyłam do garderoby. Garderoba - był to mały pokoik w którym stało pełno wieszaków z ciuchami , wąska skórzana kanapa oraz lustro. Postanowiłam założyć szarą koszulkę , jeansowe rurki , srebrną marynarkę i trampki w panterkę. Wcisnęłam się w ubrania i popędziłam pędem do stanowiska fryzjerskiego. Chris (mój fryzjer) krzyczał że w 15 minut nic nie zdąży zrobić. Miałam dość jego marudzenia , dlatego założyłam słuchawki na uszy i puściłam song Cher Lloyd "Love Me For Me". Ta piosenka zawsze mnie wzruszała i było tak i tym razem. Po moich policzkach poleciały łzy. Makijażystka gdy to zobaczyła wpadła w histerię. Chris również. Wstałam , pokazałam im środkowy palec i ruszyłam do łazienki. Pod całym tym makijażem i wymyślną fryzurą kryłam się prawdziwa ja. Dzisiaj miałam zamiar pokazać fanom jaka jestem naprawdę. Zmyłam makijaż i rozpuściłam włosy. Chociaż bez make up nie byłam idealna to wolałam siebie w naturalnym wydaniu niż jako umalowaną lalę. Stwierdziłam też , że ten strój w ogóle mnie nie wyraża. Poszłam ponownie do garderoby i zaczęłam szukać odpowiednich ubrań. Znalazłam. Przebrałam się w zielono-białą sukienkę i za duży czarny sweter. Kiedy wyszłam z przebieralni usłyszałam grupowy jęk. Cały sztab przeraził się. Wzruszyłam ramionami i ruszyłam na tył sceny. 

-Emily , co ty robisz ? - zapytała mnie Carter.

Uśmiechnęłam się i odpowiedziałam :

-Jestem sobą.