Rozdział 46

Wstał piękny dzień. Na ziemię spadały ciepłe promienie słońca , na niebie nie było ani jednej chmurki. Mieszkańcy Londynu wyszli na zewnątrz , by cieszyć się tak wspaniałą aurą. Wpatrywałam się w krajobraz za oknem. Taka pogoda sprawiała , że człowiekowi chce się żyć. Wygramoliłam się spod pierzyny , włożyłam moje kapcie i ruszyłam w stronę kuchni. Przy stole siedziała cała ekipa i dyskutowała o czymś zaciekle , kiedy pojawiłam się w kuchni rozmowy natychmiast ucichły. Harry wyciągnął ręce uśmiechając się szeroko. Podeszłam do Niego i usiadłam na jego kolanach. Obdarzyłam go pocałunkiem. Jutro gramy nasz ostatni wspólny koncert , jutro także jest premiera mojej debiutanckiej płyty. Spojrzałam na zgromadzonych przy stole. Wszyscy szczerzyli się do mnie jakbym była milionem dolców.
-Co się wam stało ? - zapytałam , biorąc kawałek sałaty do buzi. Na pewno coś knują , ich uśmiechy nie zwiastują niczego dobrego.
-Nic. Dzisiaj jest tak piękny dzień , że uśmiech nie schodzi nam z twarzy. - odparł Niall.
-Zaczynam się was bać. - oznajmiłam , chrupiąc marchewkę którą zabrałam z talerza Lou. Chłopak zaczął wrzeszczeć "It's mine" i wyszedł z Tour Busa. Zdecydowanie mi go brakowało. Dokończyłam marchewkę , po czym odeszłam od stołu i poszłam się pakować. Dzisiaj wieczorem spędzimy ostatnią noc w Tour Busie. Klęknęłam i otworzyłam małą szafeczkę. Pełno w niej było kosmetyków , zdjęć , listów od fanów i pamiątek. Całą zawartość wrzuciłam do małej walizki. Może trasa przyniosła ze sobą wiele niespodzianek , ale był to wspaniały czas. Nagle do głowy wpadł mi niesamowicie dobry pomysł. Z szafy wyjęłam sweterek sięgający do pępka w etno wzory oraz niebieskie rurki (klik). Włosy zostawiłam rozpuszczone i pobiegłam w stronę najbliższego centrum handlowego.

***

Moim genialnym planem miały być prezenty dla uczestników trasy. Miałam już kupione kilka drobiazgów. Dla Zayna naszyjnik z lusterkiem , dla Hazzy bluzę z kocimi uszami i łapkami , dla Nickole - laptop z jej imieniem , dla Horana przenośną kuchenkę , Liam za to otrzyma książkę pt. "Jak radzić sobie ze złamanym sercem". Musiałam jeszcze znaleźć podarki dla Mag i Boo Bear'a. Byłam w Zarze , ale nie znalazłam niczego , co nadawałoby się na prezent. Westchnęłam.

-oo ! Kogo ja tu widzę ! 

Odwróciłam się na pięcie. W moją stronę szedł Tio. Uśmiechnęłam się i pobiegłam w jego stronę. Wyglądał inaczej niż kilka tygodni temu. Zamiast koszulki i spodenek ubrany miał garnitur. Przytuliłam go i zmierzyłam wzorkiem.

-W tym stroju prawie bym cię nie poznała. - oznajmiłam , wskazując na garnitur. Wyglądał jak mój ojciec , kiedy chodził do pracy. Tyle , że mój ojciec miał około 30 i pracował jako prawnik. A i wcale nie był moim tatą.

-Muszę jakoś wyglądać. W końcu pracuję dla Vouge'a. 

Otworzyłam buzię z wrażenia.

-Naprawdę ? To gratuluję. - zarzuciłam mu ręce na szyję i uściskałam go. - To świetne wieści.

Wow , więc znałam jednego z najlepszych fotografów w UK. Wiem , że to śmieszne ale poczułam się jak ktoś ważny.

-A co właściwie tutaj robisz ? - zapytał Tio , rozglądając się po sklepie.

-Szukam prezentów dla przyjaciół.

"Budda" przejechał dłonią po włosach i dodał:

-Opowiedz mi coś o nich , to z chęcią ci pomogę.

Opisałam bardzo dokładnie Magdalenę i Lou. Zajęło mi to około 15 minut. Wątpiłam jednak by to coś pomogło. Znałam to centrum jak własną kieszeń ,a Tio w Londynie mieszkał dopiero od kilku tygodni. Chłopak jednak po moim opisie , wziął mnie za rękę i zaprowadził do sklepu Home & You. W środku zobaczyłam projekt , który spodobał mi się i miałam zamiar go zamówić. Jednakże ktoś popukał mnie po ramieniu. Odwróciłam się , a przede mną stała kobieta około pięćdziesiątki. W jej oczach widziałam strach i zmęczenie , wokół ust miała lekkie zmarszczki prawdopodobnie od uśmiechu. Była kobietą szczęśliwą , ale coś zburzyło jej mały wesoły świat. 

-Dzień Dobry , przepraszam że przeszkadzam lecz chciałam panią przeprosić. - zaczęła kobieta. 

Nie rozumiałam tej sytuacji , przecież nic mi nie zrobiła.

-Jestem mamą Danielle. - dodała po chwili.

Zrozumiałam. Chciała bym wybaczyła Dani ten incydent z napaścią. Poczułam narastającą gulę w gardle. Głośno przełknęłam ślinę.

-Ale dlaczego mówi mi to pani , a nie ona ? - zapytałam.

W tamtym momencie poczułam się jakbym to ja była zbrodnialcem. Czułam się winna. Gdybym nie podała Dani serum , nigdy nie siedziałaby w więzieniu. 

-Danielle nie jest złym człowiekiem , proszę mi wierzyć... każdy z nas...

-..popełnia błędy. - dokończyłam , łapiąc za rękę mamę Danielle. - Ale myślę , że to ja powinnam przeprosić pańską córkę.

***

Siedziałam na niewygodnym krześle w małym pomieszczeniu z obdartymi ścianami. Żarówka co kilka minut gasła i włączała się ponownie. Nigdy nie miałam zamiaru zjawić się w tym miejscu. Nagle głośno otworzyły się drzwi , pojawiła się w nich Danielle. Wyglądała na przygnębioną. Kiedy mnie ujrzała uśmiechnęła się lekko , strażnik rozpiął jej kajdanki.

-Witaj Emily. - powitała mnie Dani.

-Dzień Dobry Danielle.

_____________________________________________________________________________________________

Przepraszam was za tak okropny rozdział. Jest do dupy i nie wciskajcie mi kitu , proszę. Mam zły humor , więc i rozdział wyszedł zły. Następny postaram dodać się w środę. Prosiłabym was o komentarze. xoxo Devonne