Rozdział 26

-Więc objawy to wymioty , mdłości , gorączka i brak apetytu ? - spytał lekarz , którego wezwał Harry.
Leżałam w łóżku cały dzień , nie byłam na próbie i miałam z tego powodu wielkie wyrzuty sumienia. Nie , nie chodziło mi o przygotowanie. Chciałam wygarnąć Jack'owi , że to nie fair umawiać się z zajętą panną. Przytaknęłam głową.
-To grypa żołądkowa. - oznajmił doktor , pakując stetoskop do torby lekarskiej. - Proszę wykupić tę receptę.
-A czy Emily wyzdrowieje do wtorku ? Wie pan , zaczynamy trasę. - dodał Hazza.
-Tak , powinna być w pełni zdrowa w sobotę. - odparł lekarz , poklepując loczka po ramieniu.
-Dziękuję. - powiedziałam , uśmiechając się blado.
Harry odprowadził medyka do drzwi. Ja w tym czasie wystukałam sms'a do Carter.
Jestem chora. Trzy dni zwolnienia. Obiecuję , że poćwiczę w domu , gdy już poczuję się lepiej. xx
Odpowiedź dostałam po kilkunastu sekundach.
W niedzielę wybieramy drugi singiel. Wraca do zdrowia ! xx
-Czy mam być zazdrosny ? - usłyszałam głos mojego chłopaka.
-O co ? - spytałam , posyłając mu łobuzerski uśmiech , doskonale wiedziałam , o co mu chodzi. Po prostu chciałam to usłyszeć.
-Wiesz , o co mi chodzi.
-Nie , wcale nie. - bąknęłam , robiąc minę kota z Shrek'a.
H. podszedł do łóżka i rzucił się na mnie. Obdarzał moje ciało pocałunkami.
-Hej ! To powiesz mi czy nie ? - zapytałam , łapiąc jego twarz moimi dłońmi.
-O chłopaków , którzy cię podrywają. - odpowiedział Hazza , przybliżając swoje usta do moich.
-Chyba zapomniałeś , że jestem chora.
Pocałował mnie w nos i zszedł z wyra. Poszedł na korytarz , ubrał kurtkę , a kiedy wychodził krzyknął :
-Chora z miłości !
Zaśmiałam się. Położyłam się , w końcu miałam wypoczywać. Co chwila przekręcałam się z boku na bok. Chyba jednak nie umiem wypoczywać. Z szafki wzięłam plik kartek i pióro. Postanowiłam napisać piosenkę. Po napisaniu zwrotki i refrenu , mój blackberry zawibrował oznajmiając , że dostałam wiadomość. Znudzona odczytałam wiadomość , która dała mi porządnego kopa.

***

Biegłam ile sił w nogach. Z moich oczu płynęły potoki łez. Musiałam zdążyć , nie pozwolę popełnić jej takiego błędu. Przede mną wyrósł wielki kościół. Z szybkością i zręcznością kota popchnęłam masywne drzwi.

-Jeśli ktoś ma coś przeciwko temu małżeństwu ..

-Stop ! Przerwać ceremonię ! - wrzasnęłam , wchodząc do katedry.

Nagle wszyscy obecni zaczęli szeptać między sobą , niektórzy cisnęli we mnie karcącymi spojrzeniami , inni zaś ściągali brwi. Rzuciłam wzrok w stronę ołtarza. Mama stała stała tam w pięknej , długiej , białej sukni. Ona była chyba najbardziej zdumiona. Buzię miała otwartą tak szeroko , że kruk mógłby tam wlecieć. Zaraz obok niej stał Connor , gdy zobaczył , że mam coś do powiedzenia ruszył w moją stronę.

-Lepiej nic nie mów mała , bo pożałujesz. - szepnął z wściekłością w oczach.

-Ugh , spadaj na drzewo. - burknęłam , pokazując mu środkowy palec. - Mamo , dlaczego to robisz , wcale go nie kochasz...

Mama wyruszyła mi naprzeciw , wyglądała naprawdę pięknie w białej sukni z upiętym wysoko kokiem.

-Mamuniu...dlaczego to robisz ? - powtórzyłam piskliwym głosikiem.

Mama wytarła mi łzy ręką. Uśmiechnęła się i odparła :

-Może , dlatego by usłyszeć , że ktoś mówi , iż mnie kocha ?

Pokręciłam energicznie głową , tak że moje włosy oplotły całą twarz.

-Mamo , ja cię kocham. - wyznałam.

Po moich słowach zgięła się w pół i zakryła usta. Płakała.

-Emily , ja wyrządziłam ci taką krzywdę. Okłamałam cię , nie mówiłam jaka jesteś dla mnie ważna , że bez ciebie nic nie ma sensu. - ciągnęła mama , wbijając wzrok w podłogę. - A gdy odeszłaś zrozumiałam , że bez ciebie nie mam po co żyć. Nikomu , nie potrzebna stara Ariana.

Przez chwilę stałam w ciszy , bo doznałam szoku po tym , jak moja rodzicielka wypowiedziała swoje pierwsze imię.

-Mamo , mnóstwo ludzi cię kocha. Ja , jakaś część taty ...Conor.

-Ale nigdy o tym nie mówiłaś. - dodała.

Zabolało mnie to zdanie. Jakbym ja była wszystkiemu winna. A wina nie leżała , tylko po mojej stronie. Doskonale o tym wiedziałam.

-Może zaczniemy wszystko od nowa ? - zaproponowałam , uśmiechając się szeroko.

-Od nowa.

Wzięłam ją pod rękę i uciekłyśmy razem z kościoła.