Rozdział 29

Kolejny dzień w Bilbao. Tym razem dzień wolny. Przyjechaliśmy tutaj zaraz po koncercie w Porto. Teraz dwa dni wolnego i kolejne show. Choć mam dwa dni wolnego , na pewno się nie wyśpię. Chłopcy zawsze znajdą jakiś powód , by mnie obudzić.
-To co dziś robimy ? - spytał Louis , przerzucając jabłko z ręki do ręki..
-Może pozwiedzamy miasto ? - zaproponował Payne.
-Ja już mam plany. - dodałam , pochłaniając jogurt dietetyczny. Jadłam wyłącznie produkty niskokaloryczne.
Wszyscy rzucili mi pytające spojrzenia. Jak zwykle nie mieli o niczym pojęcia , chociaż mówiłam o tym cały wczorajszy wieczór.
-Idę do szpitala dziecięcego. - odparłam z nutką goryczy.
-Świetny pomysł. Może pójdziemy z tobą ? - zapytał Niall , w przerwie między kęsami.
Tak naprawdę chciałam iść tam sama. Chciałam odpocząć od nich. Chciałam skupić się na problemach tych ludzi , a kiedy Harry będzie przy moim noku , nie będę potrafiła tego zrobić.
-Jasne. - mruknęłam w odpowiedzi.
-A o której , mamy tam być ?
-Umówiłam się na 13.

***

W szpitalu powitali nas lekarze i pielęgniarki. Dziękowali za przybycie i poświęcenie czasu. Mówili też , że dzieci są bardzo podekscytowane. Później po całym tym powitaniu , poszliśmy do dzieci.  Kiedy weszliśmy do sali , o mało nie pękły mi bębenki. Krzyczeli wszyscy (chłopcy też) oprócz pewnej dziewczynki siedzącej pod ścianą. Miała na głowie chustkę , co pewnie oznaczało , że wszystkie włosy wypadły jej z powodu choroby , duże zielone oczy miały nieobecny wyraz , rysy twarzy były delikatne. Była naprawdę piękna.

-Cześć dzieciaki ! Przyszliśmy was odwiedzić. Mamy nadzieję , że jesteście zadowolone. - powiedział Louis z szerokim uśmiechem.

Dzieci głośno ryknęły i rzuciły się w naszą stronę. 

-Emily ! Uwielbiam twoją muzykę. - oznajmiła jakaś mała dziewczynka z brązowymi oczętami.

-Emily , jesteś extra ! Na pewno kupię twoją płytę. - krzyknęła dziewczyna w wieku około 13 lat. Słyszałam głosy tych dzieci , ale nie odrywałam wzroku od tej zielonookiej panny. Wyrwałam się z otaczającej mnie grupki smarkaczy i poszłam w jej stronę. Gdy do niej podeszłam , nie odezwała się ani słowem , nawet nie odwróciła wzroku. Uklęknęłam przed nią , uśmiechnęłam się i szepnęłam :

-Dlaczego jesteś taka smutna ? 

Spojrzała na mnie smutnym wzrokiem i odpowiedziała:

-Za niedługo umrę , nie mam powodu , żeby być szczęśliwą.

To było straszne. Usłyszeć takie słowa od dziecka , które jeszcze nie zasmakowało życia. W moich oczach poczułam łzy , złapałam ją za rękę.

-Hej ! Nie wiesz tego. Możesz wyzdrowieć....

-Ja już nie wyzdrowieję. Mam białaczkę , szanse są marne.

Z jej twarzy bił smutek i niedowierzanie. Pewnie nie mogła zrozumieć , dlaczego akurat ona musiała zachorować , czemu jej się to przytrafiło.

-Musisz uwierzyć. Wiara czyni cuda. - rzekłam , patrząc jej prosto w oczy. 

-Nie wierzę. Od zawsze prześladuje mnie pech. Nie mam rodziców , jestem brzydka , chora.

-Wcale nie ! Jesteś piękna. - szepnęłam łamiącym się głosem.

Pokręciła przecząco głową. Z moich oczu popłynęły łzy. Łzy słabości. Tak naprawdę , nie mogłam udowodnić jej , że wyzdrowieje , nie mogłam jej tego obiecać.

-Nie płacz. Wiem , że umrę. Ale przecież , każdy kiedyś kopnie w kalendarz. Codziennie rozmawiam z Panem Bogiem. On obiecał mi życie wieczne , więc nie ma się o co martwić. 

-Mam do ciebie jedno pytanie. 

-Tak ?

-Czy sprawiłabyś mi tą przyjemność i pojawiła się na moim koncercie za dwa dni ? - zapytałam z uśmiechem.

Pokochałam tę dziewczynkę. Była silna , bardzo silna.

-Chętnie , ale nie wiem czy....

-Załatwię wszystko... - powiedziałam , puszczając do niej oko.
-Dziękuję Emily. - odparła. Na jej buzi pojawił się uśmiech. Z którym było jej do twarzy.
-Proszę...
-Vanesso. - uśmiechnęła się dziewczynka

***

Wracaliśmy ze szpitala. Byłam bardzo szczęśliwa. Lekarze zgodzili się na to , by Vanessa przyszła na mój koncert. Świat musiał zobaczyć tak cudowną osobę jak ona. Dzięki niej poczułam nowy wiatr w żaglach. Naprawdę mnie zainspirowała. 

-Ręka mnie boli od podpisywania tych płyt. - mruknął Horan , masując lewą rękę.

-Moja głowa pęka. - jęknął Zayn.

-Ja chyba pójdę na masaż pleców. - dodał Harry.

Miałam dość tej ich głupiej gadaniny. Mnie boli to i tamto.

-Chłopcy ! Możecie zamknąć jadaczki ?! Wracamy właśnie ze szpitala. Tam ludzie naprawdę cierpią ! Mam dość waszych głupich gadek. - wrzasnęłam.

Chłopcy stanęli jak wryci. Musiałam im to wygarnąć. Oni nie wiedzieli , co to znaczy cierpieć. Żyli w luksusach , o jakich te dzieci mogły tylko pomarzyć. 

-Em , co cię ugryzło ? - zapytał Liam , mający dziwny wyraz twarzy.

-Myślicie wyłącznie o własnych tyłkach. Moglibyście pomóc innym. - warknęłam.

-Chyba ma okres. - burknął Tomlinson , co wywołało salwę śmiechu. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę głównego placu.

***

Siedziałam na jednej z ławek obok fontanny. Na nogach miałam papier listowy. Chciałam napisać list do dziadków. Wiem , jak bardzo byli ze mnie dumni. Z każdej gazety w której pojawił się jakiś artykuł o mnie - wycinali go. Wzięłam do ręki pióro i zaczęłam pisać.

Hej babciu i dziadku !

Jestem właśnie w Bilbao (północna Hiszpania). To naprawdę urocze miasteczko. Dzisiaj byłam w miejscowym szpitalu. Spotkałam tam dziewczynkę , która bardzo mnie zainspirowała. Jest chora na białaczkę , ale jest silna. Nie boi się mówić o śmierci , nie boi się jej , tylko chyba szuka odpowiedzi , dlaczego ona musiała zachorować. Cudowna osóbka. Mam nadzieję , że u was wszystko ok. W internecie czytałam , iż w Las Palmas była burza piaskowa...Za niedługo znowu napiszę.

                                                                                                         Pozdrawiam

                                                                                                                Emily

Włożyłam kartkę do koperty i wrzuciłam do skrzynki. Ruszyłam w stronę domu handlowego. Słońce mocno grzało. Żałowałam , że ubrałam moje czarne martensy. 

***

-Zjesz z nami pizzę ? - spytał Harry , kiedy wyszłam z łazienki. Cały czas byłam na nich wkurzona.

-Nie.

-Nie mów , że jeszcze jesteś zła. - mruknął Niall , ładując do buzi ogromny kawałek pizzy.

Ruszyłam w stronę mojego łóżka. Harry złapał moją rękę , a mnie przeszył dreszcz. Za każdym razem , gdy mnie dotknął tak się działo. A on doskonale o tym wiedział. 

-Zamówiliśmy ją specjalnie dla ciebie. - szepnął mi do ucha H.

-Ja nie Horan. - burknęłam. - Jedzeniem mnie nie przekupicie.

Nialler najwyraźniej się obraził , bo wytknął do mnie język i odwrócił się tyłem.

-Hej ! Nie musisz obrażać innych , gdy masz zły humor. - powiedziała "poważnie" Nickole , choć widziałam , że tłumi w sobie chichot. 

-To co mamy zrobić , żebyś przestała się wściekać ? - spytał Zayn unosząc do góry brwi.

-Polećcie na Marsa. - bąknęłam.

-Coś , co jest możliwe. - dodał Boo Bear.

-Jutro nikt mnie nie obudzi. - oznajmiłam , opierając dłonie na biodrach.

-Ale...ale. - pisnął Niall. Wyglądał jakby miał się zaraz rozpłakać.

-Żadnych ale ! - zawołałam.

-Ok , zgadzamy się.

-Świetnie , więc dobranoc ! - krzyknęłam z szerokim uśmiechem.

-A co z pizzą ? - zapytał Nialler.

-Dobranoc ! - wrzasnęłam , idąc w stronę łóżka.

__________________________________________________________________________________________

Cześ kochani ! Następny rozdział dodam chyba w czwartek lub w środę. Nie wiem , ale w środę mam kartkówkę. Więc ostro zakuwam.xd Mam nadzieję , że spodobał się wam rozdział i skomentujecie.