Rozdział 17

W drzwiach zobaczyłam Connor'a. W jego oczach zauważyłam złość. Był wściekły , jak się później spostrzegłam zły był właśnie na mnie. Wparował do mieszkania , głośno tupiąc wojskowymi butami. Złapał mnie za szyję mięsistymi łapami.
-Słuchaj mała , twoja matka jest w rozsypce z twojego powodu. - wrzasnął. Bałam się , że zaraz obudzą się dziewczyny. - Załamała się całkowicie po twoim odejściu. Jeśli nie wrócisz do domu , pożałujesz. To będzie słodka zemsta. Zrozumiano ?
Dobra , wcale nie miałam zamiaru pogodzić się z matką , ale to była o wiele atrakcyjniejsza propozycja od zostania uduszoną  przez rozgoryczonego 30-kilko latka. Potrząsnęłam głową na znak , że wrócę. Puścił mnie z uścisku i wyszedł. Głośno oddychałam , nie mogłam złapać oddechu , ktoś wszedł na korytarz. Usłyszałam krzyk , a później przed moimi oczami pojawiła się ciemność.

***

Otworzyłam oczy , nie byłam w domu. Nade mną stali Magdalena , Lou , Niall i Nickole. Obok łóżka była kroplówka...znajdowałam się w szpitalu. Szybko podniosłam się z łóżka. Louis rękami upchnął mnie do pozycji  leżącej.

-Dzięki Bogu ! Obudziła się ! - wrzasnął Niall , padając na kolana i unosząc ręce w stronę sufitu.

-Najwyraźniej do szpitala , wzięli nie tę osobę co trzeba. - mruknęłam. Towarzystwo wybuchło śmiechcem , a Horan usiadł w kącie sali udając obrażonego.

-Emily , jak się czujesz ? - zapytał Louis. W jego oczach pojawił się cień radości.

-W porządku. Tylko trochę boli mnie głowa.

-To dlatego , iż zemdlałaś i uderzyłaś głową w podłogę. - powiedziała Nickole. - Myślałam , że umarłaś.

Rzuciłam jej spojrzenie "Żartujesz-sobie-?". Hmmm...nie trzeba było przywozić mnie do szpitala ! Czy w szkole nie uczono ich pierwszej pomocy ? Jak się o tym dowiem , doniosę Ministerstwu Edukacji Narodowej.

-Nie trzeba było zaraz zawozić mnie do szpitala. - bąknęłam niezadowolona.

-Spanikowałyśmy. - mówiła Mag. - Nie wiedziałyśmy , co zrobić. To był szok.

Szok ?! Raczej ja mogłam go przeżyć , gdy w drzwiach o godzinie 6 rano pojawił się umięśniony mężczyzna o imieniu Connor.

-Taa...ale ja nie mam zamiaru , zostać tu cały dzień. - powiedziałam , wstając z łóżka. - Powiedzcie im , że chcę wypis.

-Em , spokojnie. Zemdlałaś. Muszą przeprowadzić badania i wykryć , co było tego powodem. - rzekł Lou.

-Nie obchodzi mnie to. - parsknęłam. - Mam dziś występ i muszę się przygotować.

-Leż. - poprosił , choć brzmiało to bardziej jak rozkaz. - Ja spytam , czy mają wyniki badań.

Aww...Lou był taki słodki. To zachowanie było bardzo urocze. Nie myślcie , że ja w nim czy coś. Po prostu to bardzo miłe z jego strony. Uśmiechnęłam się do Niego , a on odwzajemnił uśmiech. Dziewczyny spojrzały na siebie.

-Niall , idź może z Boo Bear'em. - zachęciła blondasa Nicki.

Chłopcy wyszli z sali , a one wylały z siebie potok pytań :

-Czy Ty tego nie widzisz ?

-Dlaczego w nocy , byłaś na korytarzu ?

-Miałaś jakiegoś gościa ?

-Czemu nie bierzesz leków ?

No właśnie...nie brałam leków ponieważ ostatnimi czasy czułam się dobrze. Nie miałam napadów duszności , ani nic co przeszkadzałoby mi w życiu codziennym. Nie widzę sensu brania lekarstw , skoro czuję się ok.

-Mhm...nie brałam leków , gdyż czułam się w miarę dobrze. - odpowiedziałam.

-To , że czujesz się dobrze nie znaczy , iż astma ustała ! - krzyknęła Magdalena. Po raz pierwszy w życiu widziałam ją tak zdenerwowaną. Chyba miała okres.

-Ale ... ja czułam się. - szepnęłam.

-Emily ! Wiesz dlaczego tak się wydzieram ? - weszła mi w słowo , trzymała mnie za rękę , a w jej oczach pojawiły się łzy. - Mój brat zmarł przez astmę. Zemdlał , nikogo nie było w domu...zatrzymanie akcji serca i niedotlenienie mózgu.

Mi to nie groziło. Zeszłego wieczora odkryłam , że brak mi tego narządu.

-Więc obiecaj , że będziesz brać leki..

-Obiecuję. - powiedziałam , odgarniając kosmyki włosów z twarzy Mag. Złożyłam dziś już drugą obietnicę..ciekawe czy dotrzymam słowa.

-Możesz się zbierać. - palnął Horan , włażąc do sali.

-Wyniki wykazują , iż zemdlałaś bo zaprzestałaś brać leki. - dodał Louis.

-A gdzie są moje ciuchy ? - zapytałam.

-Proszę. - Tomlinson podał mi kupę ubrań.

-Eee..one nie są moje.

-Tak , wiem. Twoje zgubili gdzieś w szpitalu , kupiłem je. - wytłumaczył Lou z niebiańskim uśmiechem.

-Nie mogę ich wziąć.

Louis gwizdnął i pokazał , że mam iść się przebrać.

***

Pamiętałam jeszcze jak stałam tutaj przed występami w programie. Teraz czułam jeszcze większe zdenerwowanie niż dawniej. Tym razem spoczywała na mnie większa presja. Na występ przyjechali moi dziadkowie aż z Las Palmas ! W rękach trzymałam mikrofon , który dostałam wczoraj od Carter. Miałam na sobie różową sukienkę (!) i czarne kabaretkowate rajstopy. Czekałam na moment w którym Caroline zapowie mój występ.

-Teraz przed wami finalistka poprzedniej edycji. Jej najnowszy singiel okupuje listy przebojów , ma ponad 15 mln wyświetleń. Emily Backstorm ! - krzyknęła prowadząca. Zachwiałam się na moich wysokich butach. Usłyszałam jak zespół zaczął grać. Weszłam na scenę , publiczność krzyczała. Stres wyparował , kiedy znalazłam się na estradzie

-Kocham was ! - powitałam ich. - Ta ra ra ra ram tam , ta ra ram. 

Gdy skończyłam śpiewać wszyscy na widowni wstali , w pierwszym rzędzie zauważyłam...